پیاده‌روی پایه‌ای‌ترین گزینه حمل‌ونقل پایدار به شمار می‌آید. بااین‌حال شمار بالای تصادفات عابران پیاده به یکی از مهم‌ترین چالش‌های حمل‌ونقل درون‌شهری تبدیل‌شده است. عمده تصادفات درگیر با عابران پیاده هنگام عبور آن‌ها از عرض خیابان رخ می‌دهند. اگرچه، برای بهبود ایمنی عابران پیاده تسهیلاتی همانند خط‌کشی عابر پیاده، پل‌های عابر پیاده و تقاطع های چراغ‌دار در نظر گرفته‌شده است؛ اما اغلب عابران پیاده به دلایل مختلف ازجمله نگرش و ادراک آن‌ها در ارتباط با این گذرگاه ها، از آن‌ها استفاده نمی‌کنند. بنابراین، این مطالعه به تعیین نقش ادراک ایمنی و راحتی عابران پیاده بر میزان استفاده از این تسهیلات در شهر شیراز می‌پردازد. برای این منظور، از 697 عابر پیاده در 34 موقعیت از معابر اصلی شهر شیراز این پرسشگری صورت گرفت. نتایج حاصل از اجرای مدل رگرسیون لوجیت رتبه‌ای نشان می‌دهد، ایمنی و میزان راحتی درکشده توسط عابران پیاده بر میزان استفاده از خط‌کشی عابر پیاده تأثیرگذار بوده و در ارتباط با پل های عابر پیاده تنها ایمنی درک شده بر استفاده از آن‌ها توسط عابران پیاده تأثیر دارند. همچنین گروه مردان تمایل بیشتری به استفاده از خط‌کشی عابر پیاده در مقایسه با زنان داشته و با افزایش سن میزان استفاده از خط‌کشی عابر پیاده کاهش می‌یابد. نتایج حاصل از این مطالعه می‌تواند به‌عنوان یک نقشه راه به‌منظور اولویت‌بندی اقدامات در جهت بهبود تسهیلات عبور عرضی عابران پیاده در برنامه‌ریزی‌های آتی توسعه پیاده‌مداری شهرها مدنظر متولیان مدیریت حمل‌ونقل درون‌شهری قرار گیرند.
)