ارائه مدلی برای افزایش تدریجی سرعت سیر در راه آهن مبتنی بر طراحی سناریو، مطالعه موردی مسیر تهران- میانه

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه صنعتی شریف

2 دپارتمان مهندسی صنایع، دانشگاه صنعتی شریف

3 دپارتمان مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی دلفت

4 دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

چکیده

تحقیق حاضر به بررسی امکان افزایش سرعت و پیاده سازی راه‌آهن سریع‌السیر در مناطق با محدودیتهای عوارض و توپوگرافی می‌پردازد. بر این اساس، روشی ارائه شده است که در آن با تقسیم بندی محور راه‌آهن موجود به زیربخشهای با شرایط منطقه ای مختلف، یک استراتژی ترکیبی جهت ارتقای سرعت مورد استفاده قرار می‌گیرد. با اعمال این استراتژی، افزایش سرعت در هر بخش تا حدی پیش می‌رود که شرایط منطقه ای و جغرافیایی اجازه اعمال تغییرات را فراهم نماید. با تکیه بر مطالعه موردی راه‌آهن موجود تهران- میانه به عنوان مسیری با محدودیتهای متنوع در برابر پیاده سازی راه‌آهن سریع‌السیر ، موضوع افزایش سرعت قطارها در آن محور مورد ارزیابی فنی قرار گرفته و تاثیرات ناشی از افزایش سرعت عبور قطارها در بخشهای مختلف مسیر، تحت سناریوهای مختلف مطالعه شده است. متدولوژی مورد استفاده جهت تعیین ظرفیت خط در شرایط ارتقا یافته، روش نیرو- زمان سیر می‌باشد که مبتنی بر روابط دینامیک حرکت قطارها (رابطه دیویس) در شرایط هندسی مختلف خطوط ریلی می‌باشد. در نهایت زمان سیر قطار و ظرفیت نهایی عبور قطارها از خط ریلی، برای وضعیت موجود و سناریوهای افزایش سرعت مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که افزایش سرعت عبور قطارها در بخشهای بحرانی مسیر، سبب کاهش قابل توجه زمان سیر و در نتیجه افزایش تعداد زوج قطارهای عبوری از خط خواهد شد و ظرفیت کل محور و شبکه را تا حد امکان ارتقاء خواهد داد. استراتژی پیشنهادی این مقاله تحت عنوان افزایش تدریجی سرعت در محورهای ریلی موجود، الگوی مناسبی برای کریدورهای فعلی کشور ایران می‌باشد که عموما دارای تلفیقی از محدودیت های جغرافیایی، عوارض، نقاط اجباری و غیره هستند. همچنین اعمال این سیاست باعث کاهش هزینه ها و ارتقای تدریجی شرایط بهره برداری و در نهایت تبدیل شدن کریدور فعلی به زیرساخت راه‌آهن سریع‌السیر می‌شود.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

A model for Incremental enhancement of the operational speed in railways based on scenario planning, Case study: Tehran-Miyaneh railway

چکیده [English]

Geometrical and topographical constraints are of the most important difficulties against the implementation of the high speed railways. This paper examines the possibility of establishing a gradual-based strategy for speed enhancement of the existing railway lines, in the areas with design constraints. Accordingly, an incremental methodology is proposed in which a railway line is divided into the various segments with different sub-regional conditions. This strategy is used to improve the speed, capacity and to reduce the travel time. The Tehran-Miyaneh railway line is selected as a case study, that with problematic geographical circumstances. The empirical Davis equation is used to determine the capacity of the railway line in which the capacity is defined in terms of the maximum number of trains that can pass from a particular rail section. The design speeds and capacities of different blocks are calculated for the selected case study. Considering the priority of the critical blocks, the enhancement of capacity and speed is studied for the case study. The results of operational conditions are obtained for the enhancement scenarios and compared with that of the basic scenario. The relationship between capacity and travel time is determined and compared for various speed intervals. The capacity of the route is increasingly enhanced by the incremental speed enlargements in different scenarios.

کلیدواژه‌ها [English]

  • speed
  • capacity
  • travel time
  • Tehran-Miyaneh railway
دوره 7، شماره 3
فروردین 1395
صفحه 481-498
  • تاریخ دریافت: 30 شهریور 1393
  • تاریخ بازنگری: 05 اسفند 1393
  • تاریخ پذیرش: 05 اسفند 1393